Bir yanı yanmış da kasılıp kalmış bir yılana benziyor. Kıvrıla kıvrıla akıyor Dalyan'ın yanından. Hiç acelesi yok. Ama sükuneti yalancı. Kaunos'u geçtikten sonra antikçağdan kalma bir işaret almışçasına birden açılıyor, saz öbekleriyle gevşek toprak parçalarının birbirinden ayırdığı binlerce yola sapıyor. Orada, bizim tanımadığımız bir geometrinin şekil verdiği kuralsız bir alana giriyor. Bir kaos bölgesi. Yön, iz, işaret hiçbir şey yok. Sazdan, bataklıktan, topraktan, ters akıntılarla birbirine karışan tatlı ve tuzlu sudan oluşan bir kargaşa hüküm sürüyor artık. Yine de bir şekilde ağırbaşlı, vakur bir duygu uyandırıyor insanda Dalyan Kanalı. Güzelliği yaratan uyum ancak böyle bir cümbüşten çıkabilir... Köyceğiz Gölü'nden yol alıp Akdeniz'e ilerleyen doğal kanalın yanında yeni bir günü selamlıyor Dalyan. Her şey sakin ama binlerce kez yaptığı bir işin aynısını yeniden yapıyormuş gibi değil. Her günü bir yenilikle yaşıyor. Çünkü doğa kendini tekrar etmiyor burada.
Dalyan'ın belki de en şaşırtıcı yanı sadeliği. Heybetli Kaunos antik kentinin yanı başında sade bir köy hayatı yaşadı yakın yıllara kadar. O eski Ege köyü ruhunu taşıdı hep. Öyle ki "Muğla ilinin Ortaca ilçesine bağlı belde" unvanını aldıktan sonra bile karayoluyla ulaşılamadı bir süre. Dışarıyla ilişkisini kanala açılan tekneler sağlıyordu. Hasan Kaptan "memleketin kör zamanları" olarak hatırlıyor o yılları. "Yirmili yaşlarımdayken bir Macar, arabayla gelmişti de çocuklar 'bu ne, bu ne?' diye peşinden koşturmuştu. Araba mı gördüler hayatlarında?" Hasan Kaptan onca yıl (şimdi rahmetli olan) ikiziyle gitmiş Rodos'a balık satmaya, hastaları doktora yetiştirmeye. Üzerinde hâlâ dümen salladığı kanal onun için doğal güzellikten öte yaşamının bir parçası. Onun gördüğü sahicilikte bakamıyoruz biz kanala. Suyla konuştuğu dili anlayamıyoruz.Kanal, Dalyan'a yaşam veren damarsa Köyceğiz Gölü de kanala can pompalayan bir kalp. Bugün kıyıdan
şimdiki yatağına geçti. Kuzey ucunda Köyceğiz ilçesinin yer aldığı göl, bölgenin en vurucu turistik değerleri arasında bugün. Doğal bir set gölü olan Köyceğiz 6 bin 300 hektarlık bir alan kaplıyor. Seviyesi denizden sekiz metre yükseklikteki suları da güney ucundan çıkan Dalyan Kanalı'yla tuzlu suya akıyor. Çok ince düşünülmüş bir düzenek bu, su saatlerininkine benzeyen bir sistemi var. Oluşması çok uzun sürmüş, son halini belki hâlâ almamış, yavaş ama büyük bir şaşmazlıkla işleyen akışkan bir disiplin. Köyceğiz Gölü'nün güney kıyıları kaplıcalar yönünden çok şanslı. Adını bitişiğindeki köyden alan Sultaniye Kaplıcası radyoaktif bileşikler bakımından zengin suyuyla önem taşıyor.Dalyan'dan, Köyceğiz'den kalkan tekneler kış için biraz eğlence ve fotoğraf biriktirmek isteyenleri ha babam çamur banyolarına, ılıcalara getirip götürüyor. İnsanı on yaş birden gençleştiriverdiği söylenen çamurlara bulanan turistler meçhul bir büyüyle can bulmuş toprak heykeller gibi dolanıyor ortalıkta. Gençleşmek için kendilerini topraktan yeniden yapmaya çalışıyorlar sanki. Ama duşlara girildiğinde alttan yine kendileri çıkıyor. Yine de umut "fakirin" ekmeği, denemekte fayda var.
.jpg)
Dalyan 1998'de Özel Çevre Koruma Bölgesi ilan edildi. İmar planıyla kat adetleri ve diğer yapılaşma koşulları kontrol altına alındı. Bu yüzden Dalyan çok sık rastladığımız kötü örneklere kıyasla daha derli toplu bir görüntü veriyor. Ama kötünün iyisi olmak, iyi olmaya yetmiyor. Yüzyıllar öncesinden getirdiği yerel özelliklerini ağır ağır kaybediyor ne yazık ki. Tarihi yapıları zaman içinde bir bir elinden gitmiş Dalyan'ın. Eski Rum meyhanesi ve hamam yıkılmış, tarihi sivil mimari örnekleri neredeyse hiç kalmamış.
